Kancelaria Adwokacka 

adw. Paulina Mrozik 

Ustawa - Rehabilitacja zawodowa i społeczna oraz zatrudnianie osób niepełnosprawnych reguluję kwestię z zakresu zaliczenia do lekkiego, umiarkowanego i znacznego stopnia niepełnosprawności. W myśl art. 4 w/w Ustawy:

• do znacznego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej i wymagającą, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji;

• do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych;

• do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne.

   

Natomiast przez niezdolność do samodzielnej egzystencji rozumie się naruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym zaspokajanie bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację. Należy także wskazać, że w przypadku osób, które nie ukończyły 16 roku życia by mogły zostać zaliczone do osób niepełnosprawnych muszą mieć naruszoną sprawność fizyczną lub psychiczną o przewidywanym okresie trwania powyżej 12 miesięcy, z powodu wady wrodzonej, długotrwałej choroby lub uszkodzenia organizmu, powodującą konieczność zapewnienia im całkowitej opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku.

Na podstawie art. 6 ust. 1 pkt. 1 i 2 w/w Ustawy powołano dwa zespoły orzekające o niepełnosprawności:

• powiatowe zespoły do spraw orzekania o niepełnosprawności – jako pierwsza instancja (powiatowy zespół działający w mieście na prawach powiatu może być nazwany „miejskim zespołem do spraw orzekania o niepełnosprawności”);

• wojewódzkie zespoły do spraw orzekania o niepełnosprawności – jako druga instancja.

Od orzeczenia powiatowego (miejskiego) zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności przysługuje odwołanie w terminie 14 dni od otrzymania orzeczenia. Odwołanie składamy do wojewódzkiego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności za pośrednictwem organu I instancji. Natomiast od orzeczenia wojewódzkiego zespołu do spraw orzekania niepełnosprawności przysługuje odwołanie do sądu rejonowego pracy i ubezpieczeń społecznych w terminie jednego miesiąca od otrzymania orzeczenia za pośrednictwem organu II instancji. W odwołaniu wskazujemy dane jak imię, nazwisko, adres, sygnaturę orzeczenia i wskazanie punktów, z którymi się nie zgadzamy. Odwołanie należy uzasadnić wskazując jakich naruszeń dopuścił się organ, który wydał orzeczenie.

Rozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z 15 lipca 2003 r., w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności nakłada obowiązek by uzasadnienie orzeczenia o ustalenie stopnia niepełnosprawności, o wskazaniach do ulg i uprawnień zawierało w szczególności wskazanie faktów, które uznano za istotne w sprawie i udowodnione, dokumentów potwierdzających ustalenie niepełnosprawności, stopnia niepełnosprawności, wskazań do ulg i uprawnień. W przypadku lakonicznego uzasadnienia orzeczenia można podnieść zarzut, iż przedmiotowe uzasadnienie uniemożliwia odwołującemu podjęcie stosownej polemiki z ustaleniami organu administracyjnego. Następnie w zależności na jakim stopniu niepełnosprawności nam zależy konstruujemy kolejne zarzutu i w tym miejscu istotne są przesłanki o zaliczeniu do lekkiego, umiarkowanego czy znacznego stopnia niepełnosprawności wyrażone w art. 4 Ustawy - Rehabilitacja zawodowa i społeczna oraz zatrudnianie osób niepełnosprawnych o czym mowa powyżej. Należy pamiętać, że przesłanki o orzeczeniu o stopniu niepełnosprawności w odniesieniu do osób, które nie ukończyły 16 roku życia zostały uregulowane w art. 4a ust. 1 w/w Ustawy. W odwołaniu powinniśmy odnieść się do przedłożonej dokumentacji medycznej oraz naszej sytuacji życiowej w kontekście w/w przesłanek. W sytuacji gdy składamy wniosek o ponowne ustalenie niepełnosprawności lub stopnia niepełnosprawności załączamy wyłącznie dokumentację medyczną powstałą po wydaniu ostatniego orzeczenia, jednak nie zamyka nam to drogi do odniesienia się do przedmiotowej dokumentacji z uwagi na fakt, że dokumenty znajdują się w aktach sprawy i organ miał do nich wgląd wydając zaskarżane orzeczenie.